Fotoverhalen – Sneeuwpret
Terug naar het overzicht
Datum: Vrijdag 19 januari 2024
Voor de meeste husky’s kan hun dag niet beter beginnen dan met een vers pak sneeuw. Vandaag is zo’n dag: ’s nachts is er een paar centimeter gevallen, en met een temperatuur van 1 graad onder nul en een strakblauwe lucht is het een perfecte winterdag. Laaika is vier dagen geleden geopereerd aan een afgebroken kies, en door een peesontsteking moet ik mijn voet een week ontzien. Daarom nemen we de auto, wat beide honden geweldig vinden, en rijden naar een omheind veld. Zodra we geparkeerd staan, springen de honden enthousiast uit de auto en rennen het veld op zodra ik het hek voor ze openhoud.
Appa rent speels achter Laaika aan, met geluiden waarbij je zou denken dat de een de ander opvreet. Ik ga gehurkt in het veld zitten en pak mijn telefoon om wat leuke foto’s te maken. Op een enkele na die scherp is, mislukken de meeste foto’s door de vlugge bewegingen van de honden. Ik roep Appa naar me toe, hopend op een leuke close-up. Maar voordat ik het door heb, lig ik na een onverwachte duw op mijn buik in de sneeuw, met Appa naast me en Laaika voor me. Ik word in hun spel betrokken, en ik schuif snel mijn telefoon aan de kant en speel een paar minuten met ze mee. Als ze weer achter elkaar aanrennen, grijp ik mijn telefoon, veeg de sneeuw van de lens en open de camera met de 108-megapixelstand.
Na een korte achtervolging keren ze terug om vlak voor me verder te spelen. Laaika rolt in een soepele beweging op haar rug met een speelse vrolijke blik, en Appa hangt over haar heen in een speelse houding. Ze duwt Appa van zich af, stoeien verder en ik maak ondertussen veel foto’s. Helaas mislukken de meeste, of er is geen focus, of de bewegingen zijn te snel of ik krijg twee hondenkonten in beeld. Maar dan zit er toch die ene perfecte foto tussen. Het is dé perfecte foto. Deze foto heb ik groot laten afdrukken op een plexiglasplaat, die nu prominent boven mijn tv hangt als eyecatcher voor iedereen die binnenkomt.
Voor de meeste husky’s kan hun dag niet beter beginnen dan met een vers pak sneeuw. Vandaag is zo’n dag: ’s nachts is er een paar centimeter gevallen, en met een temperatuur van 1 graad onder nul en een strakblauwe lucht is het een perfecte winterdag. Laaika is vier dagen geleden geopereerd aan een afgebroken kies, en door een peesontsteking moet ik mijn voet een week ontzien. Daarom nemen we de auto, wat beide honden geweldig vinden, en rijden naar een omheind veld. Zodra we geparkeerd staan, springen de honden enthousiast uit de auto en rennen het veld op zodra ik het hek voor ze openhoud.
Appa rent speels achter Laaika aan, met geluiden waarbij je zou denken dat de een de ander opvreet. Ik ga gehurkt in het veld zitten en pak mijn telefoon om wat leuke foto’s te maken. Op een enkele na die scherp is, mislukken de meeste foto’s door de vlugge bewegingen van de honden. Ik roep Appa naar me toe, hopend op een leuke close-up. Maar voordat ik het door heb, lig ik na een onverwachte duw op mijn buik in de sneeuw, met Appa naast me en Laaika voor me. Ik word in hun spel betrokken, en ik schuif snel mijn telefoon aan de kant en speel een paar minuten met ze mee. Als ze weer achter elkaar aanrennen, grijp ik mijn telefoon, veeg de sneeuw van de lens en open de camera met de 108-megapixelstand.
Na een korte achtervolging keren ze terug om vlak voor me verder te spelen. Laaika rolt in een soepele beweging op haar rug met een speelse vrolijke blik, en Appa hangt over haar heen in een speelse houding. Ze duwt Appa van zich af, stoeien verder en ik maak ondertussen veel foto’s. Helaas mislukken de meeste, of er is geen focus, of de bewegingen zijn te snel of ik krijg twee hondenkonten in beeld. Maar dan zit er toch die ene perfecte foto tussen. Het is dé perfecte foto. Deze foto heb ik groot laten afdrukken op een plexiglasplaat, die nu prominent boven mijn tv hangt als eyecatcher voor iedereen die binnenkomt.