Fotoverhalen – Ochtendzon
Terug naar het overzicht
Datum: Donderdag 3 november 2016Vroeg in de ochtend stap ik op mijn Peugeot ATB met mijn telefoon op zak. Mijn bestemming is Poolshoogte, de uitkijktoren vlakbij de Schapenweide in Boswachterij Odoorn. Het doel is simpel: de zonsopkomst boven de boomtoppen vastleggen. Volgens de planning zal de zon om 07:39 de evenaar passeren, en om niets te missen vertrek ik om half 7 ’s ochtends vanuit Borger richting de toren. Ik wil genoeg tijd nemen om rustig te fietsen, de trappen te beklimmen en elk moment van de opkomst vast te kunnen leggen.
Wie mij kent, weet dat ik niet rustig fiets. Binnen vijftien minuten sta ik al onderaan de toren, en een paar minuten later ben ik op 31 meter hoogte, inclusief de heuvel waarop de toren staat. Te vroeg en nog steeds enkele graden boven nul, met een ijzige wind. Daar sta ik dan, in de kou te wachten. Voor iemand met hoogtevrees is dit niet bepaald de ideale plek, maar ik hoop dat de zonsopkomst het waard zal maken. Na een half uur wachten, terwijl de kou steeds meer mijn geduld op de proef stelt, besluit ik naar beneden te gaan en de zonsopkomst op een andere plek te bekijken.
Eenmaal beneden fiets ik richting de Schapenweide, ongeveer een kilometer van de toren. De zon begint op te komen, en langzaam verdwijnen de schaduwen van het veld om plaats te maken voor de warme zonnestralen. Het licht verandert de heide en ik leg mijn fiets in de berm neer. Ik pak de camera in mijn hand en begin te fotograferen. De eerste foto’s zijn nog niet helemaal naar wens. Maar zodra de zon boven de boomtoppen verschijnt, werpt deze een gouden gloed over het veld, terwijl in de verte een lichte mistsluier zich vormt.
Dat was hét moment voor de eerste geslaagde foto. De herfstkleuren springen eruit, en het plaatje is compleet. Ik maak nog een aantal foto’s, maar iets ontbreekt in de details van die foto’s. Ik blijf er niet te lang bij stilstaan. Een prachtige Grote Parasolzwam groeit in de berm en trekt mijn aandacht. Uit nieuwsgierigheid besluit ik om erbij te gaan liggen. En de foto die ik maak is precies wat ik zocht – zonder enige behoefte aan herkansing.
Dat was hét moment voor de eerste geslaagde foto. De herfstkleuren springen eruit, en het plaatje is compleet. Ik maak nog een aantal foto’s, maar iets ontbreekt in de details van die foto’s. Ik blijf er niet te lang bij stilstaan. Een prachtige Grote Parasolzwam groeit in de berm en trekt mijn aandacht. Uit nieuwsgierigheid besluit ik om erbij te gaan liggen. En de foto die ik maak is precies wat ik zocht – zonder enige behoefte aan herkansing.
Ik blijf nog even genieten van de zon, terwijl de lucht langzaam verandert. De mistsluiers trekken verder op, wat ervoor zorgt dat de warmte van de zon steeds meer wordt geblokkeerd. De gouden gloed verdwijnt, en de frisse ochtendlucht begint plaats te maken voor een koele, grijze sfeer. Nog voordat de mist alles heeft bedekt, stopik mijn camera weg, trek mijn vochtige fiets uit het gras en fiets tevreden huiswaarts. Acht jaar later blijf ik met plezier terugkijken naar deze twee foto’s.
