Fotoverhalen – Bosmuis
Terug naar het overzicht
Datum: Vrijdag 1 september 2017Het is een grijze dag, de zon blijft verborgen achter een dik wolkendek. Voor het donker wordt, besluit ik een korte wandeling door het bos te maken. Angel, mijn husky, loopt een paar meter voor me uit. Haar neus is constant in beweging, zoekend naar nieuwe geuren. Ik geniet ondertussen van de stilte, het zachte geritsel van de bladeren en het ritme van Angels pootjes op de grond. Het lijkt een wandeling zoals we die al zo vaak hebben gemaakt. Maar in de natuur kan het alledaagse ineens plaatsmaken voor het onverwachte. Angel stopt plotseling. Haar neus gaat omlaag en haar ontspannen tred verandert in een alerte, jagende houding. Ik blijf rustig staan en kijk toe hoe ze de geur volgt naar de voet van een berk. De berk, met zijn lichte, papierachtige bast en donkere groeven, is een bekende verschijning in Nederland. Maar deze boom heeft vandaag iets bijzonders te verbergen.
Angel gaat op haar achterpoten staan, haar voorpoten stevig tegen de stam gedrukt en haar neus omhoog gericht. Op ooghoogte van de stam zit een kleine ronde opening. Plots zie ik iets bewegen. Op en neer, op en neer… en dan omhoog. Twee kleine, zwarte kraaloogjes kijken me nieuwsgierig aan. Een vleugje angst is zichtbaar terwijl de bosmuis me kort observeert. Binnen een fractie van een seconde verdwijnt het diertje weer naar beneden. Mijn hart maakt een sprongetje. Hoe vaak krijg je de kans om zoiets te zien? Zo dichtbij, en in het wild.
Voorzichtig haal ik mijn telefoon tevoorschijn en open de camera. Angel gaat rustig zitten en kijkt hoopvol naar de voet van de boom, waarschijnlijk in de verwachting van een lekker hapje. De muis duikt snel weg, maar komt na enkele seconden weer tevoorschijn. Het lijkt wel een spelletje. Ik probeer de muis te fotograferen terwijl hij zich steeds kort laat zien. Als ik iets meer afstand neem, blijft hij net wat langer in de opening zitten en kijkt hij me recht aan. Eindelijk lukt het me een foto te maken: zijn zwarte kraaloogjes, grote oren, lange snorharen en roze neusje zijn duidelijk zichtbaar. Gelukt! Het hele moment lijkt lang te duren, maar duurt in werkelijkheid misschien een halve minuut. Met een voldaan gevoel vervolg ik mijn wandeling met Angel en laat de muis weer met rust. Dit soort onverwachte momenten maken dat ik de natuur nog meer waardeer. Wanneer je het onverwachte het minst verwacht, laat het zich vaak op de meest onvoorspelbare manieren zien.
Het is een grijze dag, de zon blijft verborgen achter een dik wolkendek. Voor het donker wordt, besluit ik een korte wandeling door het bos te maken. Angel, mijn husky, loopt een paar meter voor me uit. Haar neus is constant in beweging, zoekend naar nieuwe geuren. Ik geniet ondertussen van de stilte, het zachte geritsel van de bladeren en het ritme van Angels pootjes op de grond. Het lijkt een wandeling zoals we die al zo vaak hebben gemaakt. Maar in de natuur kan het alledaagse ineens plaatsmaken voor het onverwachte. Angel stopt plotseling. Haar neus gaat omlaag en haar ontspannen tred verandert in een alerte, jagende houding. Ik blijf rustig staan en kijk toe hoe ze de geur volgt naar de voet van een berk. De berk, met zijn lichte, papierachtige bast en donkere groeven, is een bekende verschijning in Nederland. Maar deze boom heeft vandaag iets bijzonders te verbergen.
Angel gaat op haar achterpoten staan, haar voorpoten stevig tegen de stam gedrukt en haar neus omhoog gericht. Op ooghoogte van de stam zit een kleine ronde opening. Plots zie ik iets bewegen. Op en neer, op en neer… en dan omhoog. Twee kleine, zwarte kraaloogjes kijken me nieuwsgierig aan. Een vleugje angst is zichtbaar terwijl de bosmuis me kort observeert. Binnen een fractie van een seconde verdwijnt het diertje weer naar beneden. Mijn hart maakt een sprongetje. Hoe vaak krijg je de kans om zoiets te zien? Zo dichtbij, en in het wild.
Voorzichtig haal ik mijn telefoon tevoorschijn en open de camera. Angel gaat rustig zitten en kijkt hoopvol naar de voet van de boom, waarschijnlijk in de verwachting van een lekker hapje. De muis duikt snel weg, maar komt na enkele seconden weer tevoorschijn. Het lijkt wel een spelletje. Ik probeer de muis te fotograferen terwijl hij zich steeds kort laat zien. Als ik iets meer afstand neem, blijft hij net wat langer in de opening zitten en kijkt hij me recht aan. Eindelijk lukt het me een foto te maken: zijn zwarte kraaloogjes, grote oren, lange snorharen en roze neusje zijn duidelijk zichtbaar. Gelukt! Het hele moment lijkt lang te duren, maar duurt in werkelijkheid misschien een halve minuut. Met een voldaan gevoel vervolg ik mijn wandeling met Angel en laat de muis weer met rust. Dit soort onverwachte momenten maken dat ik de natuur nog meer waardeer. Wanneer je het onverwachte het minst verwacht, laat het zich vaak op de meest onvoorspelbare manieren zien.